طرۀ خط و دندانه‌ی شعر (نظری بر جایگاه و هنر شاعران خوشنویس ایرانی دربار پادشاهان گورکانی هند)

شاعری و خوشنویسی از جملۀ ارجمندترین و ممتازترین فنون و هنرهای رایج در میان ایرانیان هستند. هنرمندان خوشنویس با به‌کارگیری مفاهیم ارزشمند نظم فارسی در قالب نوشتاری زیبا، آثار هنری منحصر به فردی را خلق نموده‌اند که به دلیل برخورداری از هماهنگی میان محتوا، حروف‌نگاری و تزیین در شمار فاخرترین نمونه‌های هنر ایرانی قرار دارند. توفیق گسترده‌ی هنرمندان ایرانی در خلق این آثار، نه تنها در ایران دورۀ صفوی نام و آوازه‌ی درخشانی را برای آنان به ارمغان آورد، بلکه سبب جلب توجه و علاقه‌ی حاکمان گورکانی هندوستان به این امر نیز گردیده و آن‌ها با فراهم آوردن زمینه‌ی مهاجرت هنرمندان زبده‌ی ایرانی به هند، فرهنگ و هنر ایران را در شبه‌قاره‌ی هند رواج دادند. در میان این هنرمندان مهاجر تعدادی از باذوق‌ترین شاعران ایرانی حضور داشتند که علاوه بر برخورداری از قریحۀ خوش ادبی از استعداد خوشنویسی نیز بهره‌مند بودند. اهمّیّت تاریخی مهاجرت این هنرمندان در گسترش ادب و هنر ایرانی در شبه قاره هند، سبب گردیده تا این موضوع در پژوهش حاضر مورد بررسی قرار گیرد. در این تحقیق که به شیوه‌ی توصیفی و تحلیلی، با تکیه بر منابع تاریخی و اسناد باقی‌مانده تدوین شده، حضور شاعران خوشنویس در دربار گورکانیان هند مورد توجه قرار گرفته است.